Frenk Meeuwsen tekent de angsten van een vader in spe in Jaar nul

 

 

Bij de eerste twee deed de arts het gewoon zelf.  Maar bij de geboorte van kind nummer drie vroeg de dienstdoende gynaecoloog vrolijk: “Wil vader de navelstreng doorknippen?” Wàt? Doe normaal, man! Het eerste contact met zijn pa zou voor dat pasgeboren jochie moeten zijn dat die hem losknipt van zijn moeder? Ja, daaaaag! Dat ga je niet allemaal zeggen aan een kraambed natuurlijk en dus volgde er een onhandig gestameld: “Ne-ne-nee, dankuwel.”

Lang gedacht nogal alleen te staan in die (zeker ook fysieke) afkeer van dat navelstrengknipperijgedoe, maar striptekenaar Frenk Meeuwsen (1965) zit op dezelfde lijn. In Jaar nul, een graphic novel over het jaar waarin hij vader werd, zien en lezen we dat ook hij vlak na de geboorte van zijn zoon de vraag kreeg voorgelegd of hij de schaar ter hand wilde nemen. Verschrikte blik op zijn gelaat. Dan: ‘Nou, ik ben linkshandig ziet u…en ik hecht niet zo aan rituelen.’

‘Een feest van herkenning’

Op de achterflap wordt Jaar nul een ‘feest van herkenning voor alle (jonge) ouders!’ genoemd. Dat ‘jonge’ tussen haakjes staat, zou best wel eens kunnen zijn omdat Meeuwsen zelf niet meer zo piep is. Hij was al een vijftiger toen hij vader werd. Hij is wel met meer dingen laat. Pas drie jaar geleden debuteerde hij met het boek Zen zonder meester als stripmaker. Ook weer op die achterflap van Jaar nul staat dat hij dat als kunstenaar exposeerde in binnen- en buitenland.

Wat er niet staat, is dat hij ook als visualizer in de reclamewereld werkt. Hij zal zich er toch niet voor schamen? Het is een beroep waar je echt heel goed voor moet kunnen tekenen. Een visualizer is degene die ideeën van reclamebedenkers omzet in eerste beelden: een enkele tekening voor een advertentie, een compleet storyboard voor een commercial.

Kinderwens

Prima achtergrond voor een stripmaker. In Jaar nul knalt Meeuwens tekenvaardigheid van de pagina’s, maar ook weet hij hoe je een verhaal moet vertellen. En ondanks alle twijfels en angsten die Meeuwsen in het semi-autobiografische boek als (aanstaande) vader heeft, is dat vaak best een grappig verhaal. En inderdaad, voor de lezer die het zelf heeft meegemaakt, zijn er veel ‘Oh ja’-momenten.

In eerdere relaties wilde Frenk Meeuwsen (die in het boek Frenkel heet) nooit kinderen. Met de veel jongere Zaza wil hij, min of meer tot zijn eigen en zeker haar verbazing, plotseling toch wel (hij vindt het zelf ook gemeen van de natuur  dat mannen anders dan vrouwen zo goed als hun hele leven lang een kind kunnen krijgen).

Die kinderwens dient zich aan tijdens een weekendje Parijs. De locaties waar die Parijse scènes zich afspelen bestaan ongetwijfeld echt, want voor de locaties thuis in Amsterdam geldt dat ook. Amsterdammers zullen in het boek moeiteloos bijvoorbeeld het OLVG, café de Druif en het kunstwerk met de gestapelde tafels vlakbij tramhalte Rietlandpark herkennen.

Meeuwsen tekent het allemaal trefzeker en met vaart. Maar ook het menselijk lichaam gaat hem in welke houding dan ook zo te zien makkelijk af. Anders dan bij Zen zonder meester zijn in Jaar nul de meeste tekeningen ingekleurd, wat ze een stuk warmer maakt. Als Frenkel aan het dromen of fantaseren slaat, zijn de tekeningen in een eenvoudigere, krasserige stijl en is er alleen een steunkleur.

Opvallend is het hele boek lang hoe liefdevol moeder en kind zijn getekend.